21 Oktober 2023
Sneller dan gedacht….
Ik kijk naar buiten door het raam, “bah weer regen en grijs”. Van mij mag de lente weer komen.
Dan hoor ik mijn telefoon over gaan en ik merk dat ik direct een kriebel in mijn buik voel….zou het?
Ik sta namelijk sinds vandaag op wacht voor een geboortereportage van Patricia en Bert,
zij verwachten hun eerste kindje samen en hebben mij gevraagd om de geboorte van hun kindje vast te leggen, voel mij vereerd. De afslopen maanden hebben we kennisgemaakt en veel contact gehouden via WhatsApp. Patricia stuurde mij altijd even een berichtje als ze voor controle in het ziekenhuis was geweest en de laatste weken ook over de slapen loze nachten.
Ja, Patricia was er wel klaar voor en wilde graag bevallen.
En dus toen ik de telefoon hoorde gaan nam ik direct op. En ja hoor, het was Patricia ze was heel rustig en vertelde mij dat haar vruchtwater was gebroken en dat ze naar het ziekhuis gingen. Ze voelde wel iets, maar nog geen echte weeën gaf ze aan.
We spraken af dat ze mij zouden bellen als ze in het ziekenhuis waren en een arts hadden gesproken.
Ik kleedde mij rustig aan en gaf aan mijn man door, dat onze plannen er voor vandaag toch iets anders uit zouden gaan zien en dat ik zeer waarschijnlijk, vandaag een geboortereportage zou hebben.
Zelfs onze eigen meiden vonden het spannend en leefden erg mee.
Een uurtje later belde Patricia mij weer, de weeën waren nu, duidelijk hoorbaar, wel aanwezig en ze gaf aan dat ze in het ziekenhuis moesten blijven, ze had 2 cm ontsluiting. Na overleg besloot ik toch te gaan rijden richting het ziekenhuis.
Mocht het toch nog langer gaan duren, vermaak ik mij toch wel, met al het werk dat er nog op mij ligt te wachtn.
Ik pakte mijn spullen, wat eten en drinken en weg was ik.
Het was erg rustig op de weg, waarschijnlijk door het slechte weer en dat het zaterdag was. Ik heb de muziek lekker hard aan en verheug me op alles wat er gaat komen vandaag. Als ik aankom bij het ziekenhuis, staan ze samen voor het raam op de tweede verdieping, ze zwaaien en wijzen waar ik heen moet.
Als ik de kamer binnenkom zie ik dat Patricia de weeën aan het weg puffen is. Ze is volledig in haar eigen wereld tijdens de weeën en vangt ze prachtig op. De verloskundige komt ook direct binnen en wil even kijken of er al meer centimeters zijn bijgekomen. En ja hoor, Patricia zit al op 5 cm, op de helft, dat gaat een stuk sneller dan gedacht. Ik zie dat ze opgelucht is en graag weer wil opstaan om rond te lopen en te hangen tegen het bed aan, de muur en tegen haar vriend.
De aanstaande papa verzorgd haar met alle liefde, al zie ik aan hem dat hij het heel moeilijk vindt. Hij geeft aan graag iets voor haar te willen doen. Ik zeg hem dat hij alles doet wat hij kan doen en dat hij tot grote steun is.
De verpleegster vult ondertussen een bad, maar echt lang zit Patricia er niet in, de weeën worden steeds heftiger en ondanks dat ze volledig rustig is, vraagt ze toch om pijn bestrijding. Na kort wachten en overleg wordt er besloten dat er een infuus geprikt gaat worden, maar op dat moment geeft ze aan dat ze persdrang heeft. De verloskundige besluit dat het infuus niet meer nodig is en dat ze om 13.58 mag gaan persen. Ik kijk nog een keer mijn camera goed na en zorg dat ik op een goede positie sta om zeker die eerste momenten goed vast te kunnen leggen.
Wat een oerkracht heeft deze vrouw, met alle kracht die ze heeft begint ze met persen en om 14.06 wordt, met behulp van papa’s handen, een prachtig mooi, volmaakt jongetje geboren, met de naam Matteo!
Ik krijg voor, tijdens en na de bevalling alle ruimte om foto’s te maken en zo kan ik die eerste momenten van intens geluk vast leggen. Het is emotioneel en merk dat ook ik een brok in mijn keel krijg. Ik leg alle speciale momenten vast, zoals het doorknippen van de navelstreng, het wegen en meten, het eerste flesje, voor het eerst in papa’s armen en nog veel meer.
Als alle belangrijke momenten zijn vastgelegd besluit ik dit jonge gezinnetje met rust te laten,
zodat ze heerlijk van elkaar kunnen gaan genieten.
Ik bedank de kersverse ouders en spreek af dat ik ze binnen een paar dagen een kleine preview stuur.
Als ik door de gangen loop van het ziekenhuis zeg ik nog even gedag tegen het geboorteteam en ik bedank ze voor hun gastvrijheid. Wanneer ik naar buiten loop lijkt het nog harder te zijn gaan regenen en gaan waaien. Het doet er echter niet toe, want er is zojuist een prachtig mooi jongetje geboren een hoopje geluk en ik had de eer om daar bij aanwezig te mogen zijn en al dit moois vast te mogen leggen met mijn camera. Sprakeloos en trots!
Thuis laat ik gelijk de foto’s van mijn geheugenkaartje op mijn laptop. Ruim 2500 foto’s. Morgen begin ik aan het bewerken van de foto’s, maar nu eerst nagenieten van dit prachtige moment.
Welkom op de wereld klein man, je bent in een heel fijn en warm nest geboren!
